HENK † 3 JUNI 2018

Henk stond samen met Sander en Martijn aan de wieg deze band.

Met z’n drieën zaten ze in een Iers bandje en dat vonden ze eigenlijk maar niets. Ze besloten om op te stappen en met z’n drieën verder te gaan. Alleen nog maar Amerikaanse muziek maken, alleen doen waar je zin in hebt.

In de afgelopen jaren van ons bestaan als band is Henk ook regelmatig opgestapt, dan wilde hij wat anders. Hij vertelde dat muzikanten net vlinders zijn die van bloem naar bloem gaan om lekkers te vinden. Zijn iets wat grillige karakter maakte hij goed door er te zijn wanneer het nodig was. Grillig en toch een stabiele factor, je verzint het niet. Zo hoorde je een hele tijd niks van hem en zo had hij ons al ingeschreven voor wedstrijden, studio album opnemen, kocht hij een complete set voor op het podium inclusief rookmachines en discolampen. Iedereen in de band heeft een prachtig portret aan de muur hangen van de band, maar helaas zonder Henk, hij had weer eens besloten om niet meer mee te doen. Niet meer mee doen werd, niet meer oefenen en alleen nog de optredens afmaken die er stonden. En dat werd vervolgens weer gewoon meedoen. We raakte er aan gewend. En waar we eerder nogal zenuwachtig werden van wat moeten we nu dachten we later, ach die komt wel weer terug. Dat dachten we ook na deze keer dat hij in het ziekenhuis lag. De schrik kon dan ook niet groter zijn toen we hoorden dat hij er niet meer is. Nooit meer met ons op het podium staan. Nooit meer de vingers in de oren terwijl Henk heel rustig zei ik hoor niks”.

Nee dat klopte een beetje doof was hij wel. We werken met 1 microfoon en als er een solo gespeeld moet worden moet je naar de mic toe. Niet Henk, en hij bedacht dan ook als Henk niet naar de mic komt dan komt de mic maar naar Henk en nam gewoon zijn eigen mic mee. Daar was hij in zijn element, aan de zijkant van het podium. Maar geregeld hadden we oogcontact om te zien wie er soleert en dan zagen we hem genieten.

Hij heeft inderdaad alles uit het leven gehaald wat er in zat. Soms hoge pieken en diepe dalen. Met de band zaten we begin deze week bij elkaar verhalen op te halen, we zullen de details achterwege laten maar 1 ding kwam steeds terug en dat was humor. Hoe diep hij soms ook in de puree zat humor bleef hij houden. Sander belde hem een keer op zijn verjaardag. Hey Henk, gefeliciteerd en hi’j al visite gehad? Ja de deurwaarder is net naar huis antwoordde Henk.

Maar de laatste paar jaar kwam hij in rustiger vaarwater, hij kwam zijn oude jeugdliefde weer tegen en dat deed hem goed, dat zag je aan alles, baard weer netjes, niet te veel gekke fratsen meer. Voor haar was hij zelfs zo gek om voor de microfoon te gaan staan en een lied te zingen. Dat kon maar 1 nummer zijn. Together again van Buck Owens. Wat een overwinning moet dat zijn geweest. Wij zijn dan ook intens verdrietig dat het hier heeft moeten eindigen en gaan niet alleen onze banjo speler missen maar ook een goede vriend.